معنی حسین شیرازی - جستجوی لغت در جدول جو

حسین شیرازی(حُ سَ نِ)

لغت نامه دهخدا

(حَ سَ نِ)

سید محمد حسن شیرازی، ابن محمود بن اسماعیل بن فتح الله بن عابد بن لطف الله بن مؤمن حسینی شیرازی عسکری نجفی. در نیمۀ جمادی الاول سال 1230 هجری قمری در شیراز متولد شد و در 24 شعبان 1312 هجری قمری در سامراء درگذشت. (ذریعه ج 1 ص 173). وی در اصفهان و نجف تحصیل کرد و در نجف مرجعیت شیعه یافت و در 1291 هجری قمری دولت عثمانی که میخواست مرکز روحانی شیعه در شمال عراق باشد او را در سامرا سکونت داد، و در همین شهر بود که فتوای تحریم استعمال تنباکو را برای ایرانیان، هنگامی که دولت انحصار تنباکو را به شرکت رژی داده بود، اعلام کرد، و موجب لغو امتیاز را فراهم ساخت. درباره تاریخ واقعۀ تنباکو چند کتاب بنام تاریخ الدخانیه در ذریعه (ج 3 ص 252) یاد شده و اخیراً نیز کتابی بنام اولین مقاومت منفی از آقای تیموری درباره آن چاپ شده است. میرزاحسن شیرازی را به لقب مجدد و امام مجدد نیز خوانده اند و مؤلف ذریعه در احوال وی کتابی بنام ’هدیه الرازی’ تألیف کرده است و میرزا محمدعلی اردوباری (درگذشتۀ 1280 هجری قمری). در نجف نیز کتابی بنام ’سبائک التبر فیما قیل فی الامام الشیرازی من الشعر’ تألیف کرده است. (ذریعه ج 12 ص 124) (ریحانه الادب) (وفیات معاصرین قزوینی) (سبک شناسی بهار ج 3 ص 373)

لغت نامه دهخدا

حکیم شیرازی

(حَ)

یکی از شاعران ایران است. مجمعالفصحاء درباره او گوید: میرزا محمود، خلف الصدق مجموعۀ کمال میرزا کوچک وصال و پس از میرزا احمد وقار، اکبر اولاد میرزای مرحوم بوده و بعد از رحلت والد ماجد از شیراز به اتفاق برادر اکبر خود بمسافرت هندوستان و سیاحت آن بلاد رغبت نموده و در سنۀ 1266 هجری قمری بولایات هند رسیده و در بندر بمبئی توقف گزیده بعد از سالی دو هم به اتفاق وقار بوطن مألوف رجوع کرده در سال 1268 هجری قمری وفات یافت و سی ونه سال از عمرش گذشته بود و در کمالات حظی وافر داشت و در حکمت طبیعی قدرتی وافی. خط نستعلیق را بغایت خوب می نگاشت و اخلاقی حمیده داشت. بروزگار دولت شاهنشاه مغفور محمدشاه به طهران آمد مجدداً صحبتش روزی شد و مراجعت کرد. از اوست:
هرچه ز باد و ز خاک و آتش و آبست
دستخوش رنج و پای بست عذابست
زبن سه موالید مر بشر بسرآمد
وآن را یزدان ستوده در بکتابست
خلقش بر صورت خدای شد وزان
چنبر فرمانش خلق را برقابست
زآنرو بینی ز سهمش آمده لرزان
شیر ژیان را که جایگاه بغابست
هرچه تو بینی ز مار و مور و دد و دام
امر بشر را مطیع در همه بابست.
(مجمع الفصحاء ج 2 ص 102)

لغت نامه دهخدا

حبیب شیرازی

(حَ بِ)

خواجه حبیب شیرازی، مؤلف صبح گلشن گوید: حبیب طبعش سخن سرائی و نکته پردازی:
تا شنیدی که مرا میل بجائی دگر است
هر زمان با منت از مهر وفائی دگر است.
(صبح گلشن ص 118) (قاموس الاعلام ترکی)

لغت نامه دهخدا

حسین شیروانی

(حُ سَنِ شیر)

ابن عبدالله شیروانی فقیه متکلم. ساکن ماردین بود. در 947 هجری قمری 1540/ میلادی درگذشت. او راست: الاحکام الدینیه. (بروکلمان) (معجم المؤلفین)
(محمد...) ابن محمد بن حسن شیروانی. حاشیه بر شرح قدیم تجرید دارد. (ذریعه ج 6 ص 118)

لغت نامه دهخدا

حسین سیرافی

(حُ سَ نِ)

در برخی از نسخ حبیب السیر و کشف الظنون چنین آمده است و صحیح حسن سیرافی میباشد

لغت نامه دهخدا

معین شیرازی

(مُ نِ)

از شعرای قرن نهم و از مصاحبان امیرعلیشیرنوایی بوده است. این مطلع از اوست:
شد دلق مرقع گر و باده و شادیم
کاخر به سر کوی مغان جامه نهادیم.
و رجوع به ترجمه مجالس النفایس ص 121 و 299و فرهنگ سخنوران شود

لغت نامه دهخدا

حسین رازی

(حُ سَ نِ)

ابن علی بن محمد بن احمد بن حسین بن احمد خزاعی نیشابوری رازی مکنی به ابوالفتوح (متوفی 535 یا 560 هجری قمری). رجوع به ابوالفتوح شود. و در هدیه العارفین ج 1 ص 312 تبصره الانام در ملل و نحل و الرساله الحسینیه را به وی نسبت داده است
ابن محمد آمدی متخلص به رازی از کاتبان دیوان بود و در 1120 هجری قمری درگذشت. او راست: ’نصایح الابرار’ و جز آن. (هدیه العارفین ج 1 ص 324)
ابن طلحه رازی کاتب. اوراست: ’هدایه’ در ترسل. (هدیه العارفین ج 1 ص 332)

لغت نامه دهخدا

ابوعبدالله حسین شیرازی

ابن احمد بن سعدان شیرازی مکنی به ابوعبدالله

لغت نامه دهخدا

معنی حسین شیرازی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما